11.Dorota Kłuszyńska 1874 - 1952

Urodziła się w Tarnowie w ubogiej rodzinie żydowskiej (Pilcer). Po ukończeniu gimnazjum,  studiowała na wydziale ekonomii Uniwersytetu Wiedeńskiego. W 1896 r. wyszła za mąż za Henryka Kłuszyńskiego, lekarza, działacza PPSD Galicji i Śląska Cieszyńskiego, którego do praacy wysłano na Śląsk Cieszyński, do Bogumina. Tu pomagała mężowi, przystąpiła do tworzenia komitetów wśród kobiet, ściśle związanych z PPSD. Ważną formą agitacji stał się Dzień Kobiet, inicjowała jego pierwsze obchody w 1910 r. Zasiadała w krajowych władzach PPSD, stanęła na czele Centralnego Wydziału Kobiecego, opracowała założenia programowe, pracowała też w Międzynarodowym Sekretariacie Kobiecym Socjalistek. Jej zdaniem droga do równouprawnienia prowadziła przez równouprawnienie kobiety w rodzinie i uzyskanie praw politycznych w państwie. W okresie I wojny aktywnie walczyła o powrót Cieszyńskiego do Macierzy, została członkiem Rady Narodowej Księstwa Cieszyńskiego. W maju 1921 r. razem z mężem wyprowadzili się do Łodzi, a od 1927 r. mieszkała w Warszawie. Weszła w skład ZG Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych i Robotniczego TPD, wchodziła w skład egzekutywy II Międzynarodówki, pracowała w Lidze Obrony Praw Człowieka i Obywatela. W latach 1925 – 35 wielokrotnie występowała na forum sejmowym, była senatorem z listy PPS. i Centrolewu. W czasie II wojny światowej ukrywała się pod Grójcem. Już w 1943 r. znalazła się w kierownictwie PPS – WRN, a po wojnie jako członek RN PPS weszła w skład Krajowej Rady Narodowej. Została wybrana posłem do Sejmu Ustawodawczego. Zawsze dużo pisała min. do Głosu Kobiet. Walka o prawa kobiet była treścią jej życia. Zmarła w 1952 r., została pochowana ją  w Alei Zasłużonych na warszawskich Powązkach.