Historia i tradycja » Dzieje miasta » Poczet Piastów i Piastówien »
42. Elżbieta Lukrecja * 1 VI 1599 + 19 V 1653
Pismo Elżbiety Lukrecji z pieczęcią do burmistrza Cieszynaz 1647 r. w sprawie kontrybucji dla garnizonu ze zbiorów KC DDIX 2-2, fot. A. Fedrizzi-Szostok
Talar Elżbiety Lukrecji ze zbiorów MSC
Córka Adama Wacława i Elżbiety kurlandzkiej, córki Gotarda Kettlera. W 1618 r. została wydana wbrew swojej woli za księcia Lichtensteinu Gundakera, z którym pozostawała następnie w separacji. Po śmierci swojego brata, Fryderyka Wilhelma, objęła po burzliwym procesie z Habsurgami, za specjalną zgodą cesarską, rządy w księstwie. Była ostatnim Piastem rządzącym księstwem cieszyńskim. Po jej śmierci księstwo to objął w posiadanie cesarz Ferdynand II, który przekazał je w ręce syna,
Ferdynanda III.
Za panowania Elżbiety Lukrecji przez księstwo przeszła burza wojny trzydziestoletniej. Kilkakrotnie pusto-szyły je armie cesarskie i szwedzkie. Te ostatnie zniszczyły warowne urządzenia zamku cieszyńskiego. Obce wojska nakładały na mieszkańców wielkie, uciążliwe kontrybucje, rujnując finansowo zwłaszcza miasta księstwa. W trakcie wojny trzydziestoletniej kilka razy ludność księstwa była dziesiątkowana przez tragiczne epidemie i klęski głodu. Ostatecznym efektem zniszczeń, jakich dopuściły się na terytorium księstwa cieszyńskiego wojska austriackie, duńskie, neapolitańskie oraz szwedzkie, a także liczne epidemie i klęski głodu, było załamanie się ekonomiczne księstwa cieszyńskiego i katastrofa demograficzna. W rezultacie tych zniszczeń księstwo cieszyńskie na ponad 100 lat weszło w okres głębokiej stagnacji zaś Cieszyn został zepchnięty na margines życia gospodarczego. W konsekwencji jedyną niemal wizytówką miasta stało się tutejsze szkolnictwo i poniekąd kultura.
/K. Jasiński: Rodowód, t. 3, s. 205, I. Panic: Tragiczne dziesięciolecie, s. 105, F. Popiołek: Stosunki polsko-śląskie, s. 35-36/.