Kościół parafialny pod wezwaniem św. Marii Magdaleny

Kościół parafialny św. Marii Magdaleny w obecnej postaci został wzniesiony na przełomie XVIII i XIX w. Istniał jednak już kilka wieków wcześniej jako kościół przy klasztorze dominikanów, który powstał w 2 połowie XIII w. Dominikanie byli zakonem miejskim, propagującym pogłębione formy pobożności, ale korzystali z hojności cieszyńskich Piastów, ich kościół pełnił funkcję książęcej nekropolii. Był p.w. Narodzin Najświętszej Marii Panny, pierwotnie był romański i zajmował przestrzeń późniejszej nawy poprzecznej (transeptu). Później do transeptu od północy dobudowano duże prezbiterium dla zakonników a od południa mniejszą nawę dla wiernych. Nowo orientowaną świątynię wzniesiono już w stylu gotyckim. W czasie reformacji dominikanie zostali zmuszeni do opuszczenia klasztoru, ich kościół użytkowany był przez protestanckich kaznodziei jako drugi kościół miejski. Po 1609 r. klasztor wraz z kościołem został zwrócony dominikanom. Po wygaśnięciu dynastii Piastów dominikanie korzystali z poparcia szlachty oraz mieszczan. Kościół wraz z klasztorem uległ zniszczeniu w pożarze w 1789 r., wtedy klasztor dominikanów zlikwidowano, (w 1790 klasztor uległ kasacie) rozebrano dwa jego skrzydła, trzeci zamieniono na probostwo (nowy gmach probostwa wzniesiono w 1894 r.). Natomiast świątynię postanowiono odbudować jako nowy kościół parafialny. Z pierwotnego kościoła dominikańskiego pozostały fragmentarycznie zachowane gotyckie służki sklepienne z XIII/XIV w. w ramionach transeptu, kilka gotyckich portali oraz posąg nagrobny zapewne księcia Przemysława I Noszaka, autorstwa rzeźbiarza związanego z warsztatem praskich Parlerów. 

Przebudowa kościoła dominikańskiego w kościół parafialny dokonana została pod patronatem ówczesnych właścicieli księstwa cieszyńskiego, Alberta Sasko-Cieszyńskiego oraz jego żony Marii Krystyny. Wykorzystano zachowane mury, wykonano nowe pokrycie dachowe nad prezbiterium oraz nawami. Największe zmiany dotyczyły tyłu kościoła, gdzie m.in. wzniesiono nową wieżę pokrytą miedzianym dachem. Dobudowano też dwie nowe kaplice. Do budowy sprowadzono artystów aż z Włoch i Niderlandów, pracami kierował Józef Drachny. Budowa kościoła zakończyła się w 1796 r., w listopadzie 1797 r. zakończono prace przy wieży. 

Dekretem biskupa wrocławskiego kościół otrzymał wezwanie bł. Marii Dziewicy oraz św. Marii Magdaleny, ale od początku w zasadzie używano tylko drugiego wezwania, przeniesionego ze spalonego kościoła parafialnego. W późniejszym czasie kościół podlegał różnym renowacjom i modernizacjom m.in. w połowie XIX w., w 1928–34 i 1962–67 (odsłonięcie gotyckich wątków muru oraz maswerków w oknach), dokonywano też zmian jego wewnętrznego wystroju zwłaszcza w ostatniej dekadzie XIX w. oraz w 1905 r. (kasetonowe malunki na suficie zastąpiono jednolitymi jasnymi barwami). Kościół parafialny św. Marii Magdaleny jest jednonawowy, zbudowany na planie krzyża, z wydłużonym prezbiterium zakończonym oktagonalnie. Zasklepiony jest w większości żeglasto, z ostrołukowymi oknami w prezbiterium i transepcie. Do prezbiterium przylega zakrystia, do której prowadzi kamienny portal renesansowy z XVI w., nad prezbiterium znajduje się wieżyczka na sygnaturkę. Ołtarz główny, wystawiony w latach 1794–95, przedstawia św. Piotra i Pawła oraz symbol Opatrzności Bożej wśród aniołów w glorii. Autorem jest znany snycerz z Brna Andreas Kaspar Schweigel. Obraz w polu głównym ołtarza przedstawia scenę umycia nóg Chrystusowi przez św. Marię Magdalenę. W transepcie znajduje się sześć ołtarzy bocznych, m.in. ołtarz ku czci św. Anny, do którego obraz namalował opawski malarz Ignatz Günther. W ścianę wmurowano m. in. płytę nagrobną Mikołaja Rudzkiego kanclerza księstwa cieszyńskiego (zm. 1658 r.). 

Barokowo-klasycystyczna ambona (z wyobrażeniem Ducha Św. i rzeźbami Mojżesza i Anioła) oraz odpowiadająca jej nadstawa chrzcielnicy ze sceną chrztu Jezusa w Jordanie, są dziełem Franza Schuberta z Opawy. Na ścianach kościoła zawieszono 14 obrazów Drogi krzyżowej autorstwa Ignatza Günthera z końca XVIII w. Od strony zachodniej znajduje się kwadratowa wieża o trzech kondygnacjach, z kruchtą w przyziemiu. Na II kondygnacji jest, obramowane kolumnami jońskimi, wejście na balkon z kutą kratą, a pod nim tablica marmurowa z tekstem z 1796 r. 

W kościele znajdują się trzy kaplice. Kaplica św. Krzyża ufundowana została w 1660 r. przez Jana Fryderyka Larischa. Jej ozdobą jest barokowy ołtarz z dużym krzyżem i adorującymi postaciami. Obok, oddzielona od nawy gotyckim portalem, znajduje się kaplica św. Melchiora Grodzieckiego z obrazem świętego autorstwa Jana Wałacha. Z drugiej strony znajduje się kaplica Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, urządzona w 1809 r., prostokątna, dwuprzęsłowa, z obrazem, który podobno zostawił w czasach napoleońskich żołnierz jako wotum za ocalenie. 

Kościół jest sanktuarium Matki Boskiej Cieszyńskiej, której obraz, ozdobiony koronami z cieszyńskiego filigranu, znajduje się w ołtarzu głównym. 

Wracając na Rynek podążamy wzdłuż Ratusza w stronę ul. Regera. Mijamy gmach Muzeum Śląska Cieszyńskiego oraz Park Pokoju. Skręcając w lewo wychodzimy na Górny Rynek, na środku którego znajduje się figura Chrystusa, ustawiona tu w 1901 r. Z drugiej strony widać kompleks klasztoru sióstr boromeuszek. Rzuca się w oczy dekoracyjny portal nad głównym wejściem z wyobrażeniem Matki Boskiej Królowej Aniołów, wystawiony w 1911 r. przez firmę Josefa Scheurera z Białej. Na teren klasztoru wchodzi się jednak bocznym wejściem, od ul. Wyższa Brama.