Kościół parafialny p. w. św. Marii Magdaleny (podominikański)

Po zwiedzeniu teatru ponownie idziemy na ul. Głęboką i kierując się w górę dochodzimy do Pl. Św. Krzyża, gdzie znajduje się Kościół parafialny p. w. św. Marii Magdaleny (podominikański) Plac Świętego Krzyża

W drugiej połowie XIII wieku z piastowskiej fundacji powstał, poza murami Cieszyna, gotycki kościół i klasztor dominikanów pod pierwotnym wezwaniem Narodzin Najświętszej Marii Panny. Z chwilą powstania Księstwa Cieszyńskiego w 1290 roku stał się miejscem ostatniego spoczynku rodziny książęcej. Pozostałością piastowskiej nekropolii jest rzeźbiony nagrobek księcia Przemysława I Noszaka z praskiego warsztatu Piotra Parlera. Zachowały się także relikty gotyckiej architektury w postaci okiennych maswerków, ostrołukowych portali i służek oplecionych banderolami. W wielkim pożarze Cieszyna w 1789 roku kościół został w znacznym stopniu zniszczony podobnie jak i miejski kościół parafialny p. w. św. Marii Magdaleny, który znajdował się na obecnym Placu Teatralnym. Ten ostatni rozebrano ze względu na zbyt wielkie szkody, natomiast kościół podominikański postanowiono odbudować. Odtąd też przejął wezwanie św. Marii Magdaleny i na wiele lat został jedynym miejskim kościołem parafialnym. Świątynia będąca pod patronatem cieszyńskich książąt w dalszym ciągu cieszyła się ich pamięcią. Tym razem jednak opiekę nad spalonym i zrujnowanym kościołem roztoczyła arcyksiężniczka Maria Krystyna wraz ze swym mężem księciem Albertem Sasko Cieszyńskim. Przy odbudowie świątyni, wg projektu dyrektora morawsko – śląskiego urzędu budowlanego w Brnie Karola Jacobiego d’Ekholma, zachowano gotyckie mury nawy głównej, transeptów oraz zakrystii i bocznych kaplic. Ze względu na to, iż w czasie pożaru runęły wysokie ostrołukowe sklepienia, w 1793 roku obniżono je i zastąpiono sklepieniami krzyżowymi i żaglastymi opartymi na gurtach, co zatarło całkowicie gotycki charakter budowli. W roku 1796 nad wejściem głównym wystawił Józef Drachny, architekt księcia Alberta, trzykondygnacyjną, późnobarokową wieżę dzwonnicę, ozdobioną kolumnami i pilastrami oraz piramidalnym hełmem. Także wnętrze otrzymało późnobarokowy kostium poprzez wprowadzenie w nawie wysokich toskańskich pilastrów podtrzymujących gurty sklepienia, a przede wszystkim dzięki nowemu ołtarzowi głównemu, ambonie i chrzcielnicy, które ufundowała para książęca. W 1792 roku efektowną późnobarokową kazalnicę i odpowiadającą jej chrzcielnicę wyrzeźbił, pochodzący z Opawy, Franciszek Schubert. W nadstawie sporządził rzeźbiarską grupę „Chrztu Chrystusa w Jordanie” na tle draperii, podtrzymywanej przez anioła, z Bogiem Ojcem w zwieńczeniu. Ambona i chrzcielnica umieszczone zostały na początku dawnego prezbiterium, po jego dwóch stronach, stanowiąc optyczną oprawę ołtarza głównego. Ten wykonał w 1794 roku znany snycerz Andrzej Kasper Schweigel z Brna, jako ołtarz kolumnowy z postaciami śś. Piotra i Pawła i symbolem Opatrzności Bożej wśród aniołów w glorii u szczytu. Znalazł w nim swe miejsce obraz olejny pędzla znanego austriackiego malarza z Krems Marcina Jana Schmidta przedstawiający „Umycie nóg przez św. Marię Magdalenę” z przełomu XVIII i XIX wieku. Na ołtarzowej mensie wznosi się późnoklasycystyczne tabernakulum z adorującymi aniołami, w którym umieszczony jest cudowny obraz Matki Bożej Cieszyńskiej. Oprócz wyposażenia wewnętrznego kościoła arcyksiężniczka Maria Krystyna wraz z mężem podarowała kościołowi ozdobne ornaty oraz cenne naczynia liturgiczne.