14. Bolesław I * po 1363 + 6 V 1431

      Był synem księcia Przemysława I Noszaka i Elżbiety, córki Bolesława bytomsko kozielskiego. Około roku 1405/1407 ożenił się z córką księcia raciborskiego Jana I i Anny żagańskiej, imieniem Małgorzata (*1388/1392 + ok. 1407). Trudno ustalić, czy małżeństwo to zostało zawarte przed tragicznym zamordowaniem księcia Przemka, która to zbrodnia dokonała się z poduszczenia brata Małgorzaty, księcia Jana II opawsko-raciborskiego, czy też już po dokonaniu tej zbrodni. Wówczas małżeństwo to mogłoby być próbą poprawy stosunków cieszyńskich Piastów i raciborskich Przemyślidów.
      Po rychłej śmierci Małgorzaty książę Bolesław w 1412 roku, a więc po zgonie ojca, Przemysława Noszaka, ożenił się ponownie. Tym razem jego żoną została Ofka (Eufemia) /*1395 + 18 IX. 1447/,córka Siemowita IV mazowieckiego i siostry Władysława Jagiełły, Aleksandry Olgierdówny. Ślub miał miejsce 26 listopada 1412 r. Inicjatorem tego małżeństwa był być może Władysław Jagiełło, widzący w nim szansę na bliższe związanie z Krakowem książąt górnośląskich. Z pewnością, ze względu na nadzwyczajną urodę księżniczki, nie wzbraniał się przed tym małżeństwem również książę cieszyński. Trzeci stopień pokrewieństwa między przyszłymi małżonkami wymagał zgody papieskiej na ślub.
      Z małżeństwa Bolesława I i Ofki zrodziło się 4 synów i 1 córka: Wacław (książę cieszyński i pan na Bielsku), Władysław (książę cieszyński i pan Wielkiego Głogowa), Przemysław II (książę cieszyński) i Bolesław II (książę cieszyński) oraz Aleksandra, żona palatyna węgierskiego Władysława Garai.
      W 1404 roku książę Bolesław zasiadł na Toszku, zaś po śmierci brata Przemysława w 1406 r. objął księstwo oświęcimskie. Po śmierci ojca w 1410 r. zasiadł również na tronie książęcym w Cieszynie. 19 grudnia 1414 roku wydzielił swemu bratankowi, Kazimierzowi, połowę księstwa oświęcimskiego i siewierskiego. 11 listopada 1416 roku zdecydował się na definitywny podział połączonych personalnie księstw: w swoich rękach zatrzymał księstwo cieszyńskie oraz Bytom i znajdującą się we władaniu Piastów cieszyńskich połowę Głogowa. Władysławowi przekazał księstwa siewierskie, oświęcimskie i toszeckie. Funkcję rozjemcy powierzono księciu lubińskiemu Henrykowi X.
      Wzorem ojca książę Bolesław brał aktywny udział w wielkiej polityce międzynarodowej. W 1414 roku wziął udział w wojnie polsko-krzyżackiej (tak zwanej głodowej) po stronie Władysława Jagiełły. Nie wziął natomiast udziału w zjeździe wrocławskim, na którym król Czech Zygmunt Luksemburski jako rozjemca w sporze polsko-krzyżackim wydał niekorzystny dla Polski wyrok. Zachowywał dość duży dystans wobec działań politycznych Luksemburczyka, wyraźnie okazując sympatię czeskiemu obozowi narodowemu, jakkolwiek nigdy nie przyłączył się do husytów. Nie poparł między innymi króla Zygmunta w walkach o tron czeski, zezwolił na przejście przez terytorium swojego księstwa do Czech orszakowi Zygmunta Korybutowicza. Przystąpił wprawdzie do przymierza przeciw Polsce organizowanego przez Zygmunta Luksemburczyka, jednak nie przeszkodziło mu to w utrzymywaniu dobrych kontaktów z Polską. Między innymi w 1423 r. Przebywał w Krakowie na dworze Władysława Jagiełły, zaś w roku następnym, wziął udział w uroczystościach koronacyjnych królowej Sońki.
      W polityce wewnętrznej książę Bolesław prowadził działania sprzyjające rozwojowi miast w księstwie. Między innymi w 1412 roku nadał mieszczanom Bytomia prawo dziedziczenia. W 1423 r. nadał szereg przywilejów miastu Frydek. W 1424 r. Bielsko otrzymało od niego prawo mili. Owe cesje na rzecz mieszczan w księstwie cieszyńskim były spowodowane także częstymi brakami w kasie książęcej. Realizował również aktywną politykę pieniężną. Między innymi w r. 1422 pożyczał 8000 grzywien praskich królowi czeskiemu Janowi Luksemburskiemu, sam zaś, kilka lat wcześniej, w 1418 r., od Władysława Jagiełły pożyczył 1000 grzywien.
      Po śmierci Bolesława przez kilka lat rządy w księstwie wespół z synami sprawowała Księżna Ofka. Kontynuowała politykę swojego męża sprzyjającą rozwojowi miast: w 1438 r. współuczestniczyła w decyzji o sprzedaży Cieszynowi prawa bicia monety. Za jej regencji dokonało się kolejne uszczuplenie dominium książęcego, jako że w 1438 roku sprzedano Ernestowi z Tworkowa koło Raciborza Frydek, wraz z okolicznymi wioskami. Stworzyło to podstawy pod utworzenie w niedalekiej przyszłości Frydeckiego Państwa Stanowego. Wyraziła też zgodę na sprzedaż księstwa oświęcimskiego księstwa siewierskiego biskupowi krakowskiemu, Zbigniewowi Oleśnickiemu. Została pochowana najprawdopodobniej u boku męża w kościele dominikańskim w Cieszynie.

/Listinař Těąinska, nr 117 nn., K. Jasiński: Rodowód, t. 3, s.152-156, S. A. Sroka: Polacy na Węgrzech, s. 15, 23 24, 152, I. Panic: Księstwo cieszyńskie, s. 54-55/.